Τριανταένα μήνες νωρίτερα, τη νύχτα 3 προς 4 Σεπτεμβρίου 2020, στον σκοτεινό ουρανό της Πάχης Μεγάρων, που φώτιζε μόνον η γεμάτη ημισέληνος, οι ομάδες του Ειδικού Τμήματος Αλεξιπτωτιστών έπεφταν στο μαύρο κενό από τη μπάρα ενός ελικοπτέρου Σινούκ. Η βουτιά στο σκοτάδι από ένα ύψος πάνω από τα 1.000 ή τα 2.000 μέτρα μοιάζει με το να πέφτει κανείς μέσα στο μαγνητικό πεδίο μιας μαύρης τρύπας. Γι’αυτό δεν είναι τυχαίο, ότι ακόμα και οι πιο έμπειροι αλεξιπτωτιστές του στρατού, με τα εκατοντάδες άλματα στο ενεργητικό τους, θυμούνται για πάντα τα πρώτα τους «νυχτερινά». Σε επιστημονικούς όρους, το σήμα κινδύνου που στέλνει ο μετωπιαίος λοβός του εγκεφάλου όταν αντιλαμβάνεται αυτό το αφύσικο θέαμα από ψηλά, γεμίζει με αδρεναλίνη το αίμα των αλεξιπτωτιστών για να νικήσει τον φόβο, που με τον καιρό μετατρέπεται σε περιπετειώδη ρουτίνα.

Εκείνο το ζεστό φθινοπωρινό βράδυ οι άνεμοι δεν ήταν οι πλέον κατάλληλοι για άλμα. Σε παρόμοιες συνθήκες, για παράδειγμα, εάν το άλμα ήταν προγραμματισμένο για την 2α Μοίρα Αλεξιπτωτιστών, που εδρεύει στον Ασπρόπυργο και η οποία χρησιμοποιεί την ίδια ζώνη ρίψεως στην Πάχη, το εγχείρημα θα ματαιωνόταν. Συμβαίνει, άλλωστε, ένα άλμα να ακυρώνεται ακόμα και την ίδια ημέρα που εκτελείται, εάν οι ριπές ανέμου κριθούν ακατάλληλες. Υπάρχει, όμως, μια δομική διαφορά ανάμεσα στις δύο μονάδες, το Ειδικό Τμήμα Αλεξιπτωτιστών και την Μοίρα Αλεξιπτωτιστών. Η πρώτη είναι φυσικά μια σκληρή μονάδα των Ειδικών Δυνάμεων που λειτουργεί με εφέδρους, που αποκτούν την εμπειρία ειδικών ασκήσεων και αρκετών αλμάτων. Το ΕΤΑ στελεχώνεται με μόνιμα στελέχη που επί χρόνια εκπαιδεύονται στα πιο απαιτητικά διεθνώς αντικείμενα, ανάμεσα στα οποία περιλαμβάνεται ως προϋπόθεση και η ελεύθερη πτώση στρατιωτικού τύπου. Επιπλέον, το ΕΤΑ εκπαιδεύεται σε συνθήκες με «απαγορευτικά ανέμου». Η φυσική αποστολή τους είναι κυνική την κρίσιμη ώρα. Οι ακατάλληλες συνθήκες δεν μπορούν να σταθούν εμπόδιο.

Η 3η Σεπτεμβρίου του 2020 δεν ήταν μια από τις πιο κανονικές νύχτες από αυτή την αντίληψη. Ηταν βέβαια φωτεινή, μιας και το μόλις προηγούμενο βράδυ είχε πανσέληνο. Σημείωση: Στη διάρκεια της εκπαίδευσης των αλεξιπτωτιστών, όταν φτάνει η ώρα για το πρώτο τους νυχτερινό άλμα, υπάρχει η φυσιολογική αγωνία για το πώς θα αντιληφθούν μέσα στο σκοτάδι ότι πλησιάζουν στο έδαφος για να προετοιμαστούν για την προσγείωση με τον τρόπο που προβλέπεται. Μια λοιπόν από τις οδηγίες των εκπαιδευτών που θα τούς ακολουθεί για πάντα, είναι το ότι μέσα στη νύχτα, «το έδαφος εκπέμπει φως, αντανακλά μια λάμψη». Οπότε θα πρέπει να έχουν την προσοχή τους στραμμένη και σε αυτό.

Τα άλματα ελεύθερης πτώσης του ΕΤΑ δεν μοιάζουν σε καμία περίπτωση με εκείνα τα θεαματικά βίντεο που βλέπουμε στο You Tube όπου πολίτες με εκπαίδευση λίγων ωρών ή ημερών εκτελούν άναρχα από μικρά αεροσκάφη ή ελικόπτερα. Αυτός ο προσδιορισμός του άλματος με τις δύο λέξεις «στρατιωτικού τύπου» αντιστοιχεί σε ένα ολόκληρο εγχειρίδιο χειρισμών και ενεργειών.

Επιπλέον, το άλμα γίνεται σχεδόν πάντοτε με πλήρη φόρτο. Που σημαίνει ότι ο αλεξιπτωτιστής έχει αγκιστρώσει, στο ύψος της μέσης του, το σακίδιό του (ανάλογα με την αποστολή και την ειδικότητά του, μπορεί αυτό να ζυγίζει και πάνω από 40 κιλά), ενώ παράλληλα έχει τοποθετήσει τον οπλισμό του σε ειδική θήκη.

Ολο αυτό το φορτίο είναι ασφυκτικά δεμένο πάνω στο σώμα του, έτσι ώστε, τόσο κατά την πτώση, όσο και κυρίως στη διάρκεια του φρεναρίσματος από το άνοιγμα του αλεξιπτώτου, να μην μετακινηθεί και προκαλέσει τραυματισμό ή εμποδίσει τη φυσιολογική λειτουργία του θόλου. Για αυτό εάν παρατηρήσει κανείς τους αλεξιπτωτιστές όταν εισέρχονται στην «κοιλιά» του αεροσκάφους ή όταν περπατούν προς την έξοδο, κινούνται με μεγάλα δυσκολία σέρνοντας ουσιαστικά όρθιοι το σώμα τους.